يَكَادُ

ٱلۡبَرۡقُ

يَخۡطَفُ

أَبۡصَٰرَهُمۡۖ

كُلَّمَآ

أَضَآءَ

لَهُم

مَّشَوۡاْ

فِيهِ

وَإِذَآ

أَظۡلَمَ

عَلَيۡهِمۡ

قَامُواْۚ

وَلَوۡ

شَآءَ

ٱللَّهُ

لَذَهَبَ

بِسَمۡعِهِمۡ

وَأَبۡصَٰرِهِمۡۚ

إِنَّ

ٱللَّهَ

عَلَىٰ

كُلِّ

شَيۡءٖ

قَدِيرٞ

٢٠

[20] สายฟ้าแลบแทบจะเฉี่ยวสายตาของพวกเขาไปคราใดที่มันให้แสงสว่างแก่พวกเขา พวกเขาก็เดินไปในแสงสว่างนั้น และเมื่อมันมืดลงแก่พวกเขา พวกเขาก็หยุดยืน และหากอัลลอฮฺทรงประสงค์แล้ว แน่นอนก็ทรงนำเอาหูและตาของพวกเขาไปแล้ว แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงอานุภาพเหนือทุกสิ่งทุกอย่าง