مَا

كَانَ

لِأَهۡلِ

ٱلۡمَدِينَةِ

وَمَنۡ

حَوۡلَهُم

مِّنَ

ٱلۡأَعۡرَابِ

أَن

يَتَخَلَّفُواْ

عَن

رَّسُولِ

ٱللَّهِ

وَلَا

يَرۡغَبُواْ

بِأَنفُسِهِمۡ

عَن

نَّفۡسِهِۦۚ

ذَٰلِكَ

بِأَنَّهُمۡ

لَا

يُصِيبُهُمۡ

ظَمَأٞ

وَلَا

نَصَبٞ

وَلَا

مَخۡمَصَةٞ

فِي

سَبِيلِ

ٱللَّهِ

وَلَا

يَطَـُٔونَ

مَوۡطِئٗا

يَغِيظُ

ٱلۡكُفَّارَ

وَلَا

يَنَالُونَ

مِنۡ

عَدُوّٖ

نَّيۡلًا

إِلَّا

كُتِبَ

لَهُم

بِهِۦ

عَمَلٞ

صَٰلِحٌۚ

إِنَّ

ٱللَّهَ

لَا

يُضِيعُ

أَجۡرَ

ٱلۡمُحۡسِنِينَ

١٢٠

[120] ไม่บังควรแก่ชาวมะดีนะฮฺและชาวอาหรับชนบทที่พักอยู่รอบ ๆ จะผินหลังให้กับรอซูลของอัลลอฮฺ และไม่บังควรที่เขาเหล่านั้นจะห่วงชีวิตของพวกเขา มากกว่าชีวิตของท่านรอซูลทั้งนี้เนื่องจากความกระหายน้ำก็ดี ความทุกข์ยากก็ดีและความหิวโหยก็ดี เพื่อหนทางของอัลลอฮฺนั้นจะไม่สบกับพวกเขา และไม่ว่าพวกเขาจะเหยียบย่างไป ณ ที่ใดที่ ทำให้พวกปฏิเสธศรัทธา กริ้วโกรธก็ตาม และพวกเขาจะไม่ได้รับอันตรายจากศัตรูนอกจากการงานที่ดีถูกจารึกไว้แล้วสำหรับพวกเขาเพราะสิ่งนั้น แท้จริงอัลลอฮฺจะไม่ทรงให้รางวัลของผู้กระทำความดีต้องสูญเสียไปเป็นอันขาด