يَٰٓأَيُّهَا

ٱلَّذِينَ

ءَامَنُواْ

شَهَٰدَةُ

بَيۡنِكُمۡ

إِذَا

حَضَرَ

أَحَدَكُمُ

ٱلۡمَوۡتُ

حِينَ

ٱلۡوَصِيَّةِ

ٱثۡنَانِ

ذَوَا

عَدۡلٖ

مِّنكُمۡ

أَوۡ

ءَاخَرَانِ

مِنۡ

غَيۡرِكُمۡ

إِنۡ

أَنتُمۡ

ضَرَبۡتُمۡ

فِي

ٱلۡأَرۡضِ

فَأَصَٰبَتۡكُم

مُّصِيبَةُ

ٱلۡمَوۡتِۚ

تَحۡبِسُونَهُمَا

مِنۢ

بَعۡدِ

ٱلصَّلَوٰةِ

فَيُقۡسِمَانِ

بِٱللَّهِ

إِنِ

ٱرۡتَبۡتُمۡ

لَا

نَشۡتَرِي

بِهِۦ

ثَمَنٗا

وَلَوۡ

كَانَ

ذَا

قُرۡبَىٰ

وَلَا

نَكۡتُمُ

شَهَٰدَةَ

ٱللَّهِ

إِنَّآ

إِذٗا

لَّمِنَ

ٱلۡأٓثِمِينَ

١٠٦

[106] ผู้ศรัทธาทั้งหลาย การเป็นพยานระหว่างพวกเจ้าเมื่อความตายได้มายังคนหนึ่งคนใดในพวกเจ้า ขณะมีการทำพินัยกรรมนั้น คือ สองคนที่เป็นผู้เที่ยงธรรมในหมู่พวกเจ้า หรือคนอื่นสองคนที่มิใช่ในหมู่พวกเจ้าหากพวกเจ้าได้เดินทางไปในผืนแผ่นดิน แล้วได้มีเหตุภัยแห่งความตายประสบกับพวกเจ้า โดยที่พวกเจ้าจะต้องกักตัวเขาทั้งสองไว้หลังจากละหมาดแล้วทั้งสองนั้นก็จะสาบานต่ออัลลอฮฺ หากพวกเจ้าสงสัย ว่าเราจะไม่นำการสาบานนั้นไปแลกเปลี่ยนกับราคาใด ๆ และแม้ว่าเขาจะเป็นญาติใกล้ชิดก็ตาม และเราจะไม่ปกปิดหลักฐานของอัลลอฮฺ (ถ้ามิเช่นนั้น) แน่นอนทันใดนั้นเองเราก็จะอยู่ในหมู่ผู้ที่กระทำบาป