وَقَالَتِ

ٱلۡيَهُودُ

وَٱلنَّصَٰرَىٰ

نَحۡنُ

أَبۡنَٰٓؤُاْ

ٱللَّهِ

وَأَحِبَّٰٓؤُهُۥۚ

قُلۡ

فَلِمَ

يُعَذِّبُكُم

بِذُنُوبِكُمۖ

بَلۡ

أَنتُم

بَشَرٞ

مِّمَّنۡ

خَلَقَۚ

يَغۡفِرُ

لِمَن

يَشَآءُ

وَيُعَذِّبُ

مَن

يَشَآءُۚ

وَلِلَّهِ

مُلۡكُ

ٱلسَّمَٰوَٰتِ

وَٱلۡأَرۡضِ

وَمَا

بَيۡنَهُمَاۖ

وَإِلَيۡهِ

ٱلۡمَصِيرُ

١٨

[18] และบรรดาชาวยิว และชาวคริสต์ได้กล่าวว่า พวกเราคือบุตรของอัลลอฮฺ และเป็นที่รักใคร่ของพระองค์ จงกล่าวเถิด (มุฮัดมัด) แล้วไฉนเล่าพระองค์จึงทรงลงโทษพวกท่าน เนื่องด้วยความผิดทั้งหลายของพวกท่าน มิใช่เช่นนั้นดอกพวกท่านเป็นสามัญชนในหมู่ผู้ที่พระองค์ทรงบังเกิดมาต่างหาก ซึ่งพระองค์จะทรงอภัยโทษแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และอำนาจแห่งบรรดาชั้นฟ้า และแผ่นดิน และสิ่งที่อยู่ในระหว่างทั้งสองนั้น เป็นสิทธิของอัลลอฮฺเท่านั้น และยังพระองค์นั้นคือการกลับไป