وَلَوۡ

شِئۡنَا

لَرَفَعۡنَٰهُ

بِهَا

وَلَٰكِنَّهُۥٓ

أَخۡلَدَ

إِلَى

ٱلۡأَرۡضِ

وَٱتَّبَعَ

هَوَىٰهُۚ

فَمَثَلُهُۥ

كَمَثَلِ

ٱلۡكَلۡبِ

إِن

تَحۡمِلۡ

عَلَيۡهِ

يَلۡهَثۡ

أَوۡ

تَتۡرُكۡهُ

يَلۡهَثۚ

ذَّٰلِكَ

مَثَلُ

ٱلۡقَوۡمِ

ٱلَّذِينَ

كَذَّبُواْ

بِـَٔايَٰتِنَاۚ

فَٱقۡصُصِ

ٱلۡقَصَصَ

لَعَلَّهُمۡ

يَتَفَكَّرُونَ

١٧٦

[176] และหากเราประสงค์แล้ว แน่นอนเราก็ยกเขาขึ้นและ ด้วยบรรดาโองการเหล่านั้น แต่ทว่าเขาคงมั่นอยู่กับดิน และปฏิบัติตามความใคร่ใฝ่ต่ำของเขา ดังนั้นอุปมาของผู้นั้น จึงดั่งอุปไมยของสุนัข หากเจ้าขับไล่มัน มันก็จะหอบแลบลิ้นห้อยลง หรือถ้าเจ้าปล่อยมันไว้ มันก็จะหอบแลบลิ้นห้อยลง นั่นแหละคือ อุปมากลุ่มชนที่ปฏิเสธบรรดาโองการของเรา ดังนั้นเจ้าจงเล่าเรื่องราวเหล่านั้นเถิด เพื่อว่าพวกเขาจะได้ใคร่ครวญ