وَوَصَّيۡنَا

ٱلۡإِنسَٰنَ

بِوَٰلِدَيۡهِ

إِحۡسَٰنًاۖ

حَمَلَتۡهُ

أُمُّهُۥ

كُرۡهٗا

وَوَضَعَتۡهُ

كُرۡهٗاۖ

وَحَمۡلُهُۥ

وَفِصَٰلُهُۥ

ثَلَٰثُونَ

شَهۡرًاۚ

حَتَّىٰٓ

إِذَا

بَلَغَ

أَشُدَّهُۥ

وَبَلَغَ

أَرۡبَعِينَ

سَنَةٗ

قَالَ

رَبِّ

أَوۡزِعۡنِيٓ

أَنۡ

أَشۡكُرَ

نِعۡمَتَكَ

ٱلَّتِيٓ

أَنۡعَمۡتَ

عَلَيَّ

وَعَلَىٰ

وَٰلِدَيَّ

وَأَنۡ

أَعۡمَلَ

صَٰلِحٗا

تَرۡضَىٰهُ

وَأَصۡلِحۡ

لِي

فِي

ذُرِّيَّتِيٓۖ

إِنِّي

تُبۡتُ

إِلَيۡكَ

وَإِنِّي

مِنَ

ٱلۡمُسۡلِمِينَ

١٥

[15] และเราได้สั่งเสียมนุษย์ให้ทำดีต่อบิดามารดาของเขา มารดาของเขาได้อุ้มครรภ์เขาด้วยความเหนื่อยยาก และได้คลอดเขาด้วยความเจ็บปวด และการอุ้มครรภ์เขาและการหย่านมของเขาในระยะเวลาสามสิบเดือน จนกระทั่งเมื่อเขาบรรลุวัยหนุ่มฉกรรจ์ของเขา และมีอายุถึงสี่สิบปี เขาจะกล่าววิงวอนว่า ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอพระองค์ทรงโปรดประทานแก่ข้าพระองค์ เพื่อให้ข้าพระองค์ขอบคุณต่อความโปรดของพระองค์ท่าน ซึ่งพระองค์ท่านได้ทรง โปรดปรานแก่ข้าพระองค์และบิดามารดาของข้าพระองค์ และให้ข้าพระองค์ทำความดีเพื่อให้พระองค์ท่านทรงพอพระทัยแก่ข้าพระองค์ และทรงให้ความดีเกิดขึ้นในลูกหลานของข้าพระองค์ แท้จริงข้าพระองค์ขอลุแก่โทษต่อพระองค์ และแท้จริงข้าพระองค์อยู่ในหมู่ผู้นอบน้อม