إِذۡ

أَوَى

ٱلۡفِتۡيَةُ

إِلَى

ٱلۡكَهۡفِ

فَقَالُواْ

رَبَّنَآ

ءَاتِنَا

مِن

لَّدُنكَ

رَحۡمَةٗ

وَهَيِّئۡ

لَنَا

مِنۡ

أَمۡرِنَا

رَشَدٗا

١٠

(بیاد آور) آنگاه که آن جوانان به غار پناه بردند، و گفتند: «پروردگارا! ما را از سوی خود رحمتی عطا کن، و راه نجاتی برایمان ما فراهم ساز».