فَاِذَا
سَوَّیْتُهٗ
وَنَفَخْتُ
فِیْهِ
مِنْ
رُّوْحِیْ
فَقَعُوْا
لَهٗ
سٰجِدِیْنَ
۟
[ فَإِذَا سَوَّيْتُهُ ] كاتێك كه ڕێكم خست و شێوه‌یم بۆ كرد [ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي ] وه له روحی خۆم خسته به‌ری، ئه‌مه بۆ (ئیزافه‌ی ته‌شریف و ته‌عزیم)ه بۆ ڕێزو به‌گه‌وره‌زانینه نه‌ك خوای گه‌وره ئه‌و روحه‌ی خۆی بخاته به‌ری ئه‌گه‌ر نا ئه‌بوایه ئاده‌میش هه‌میشه‌یی بوایه‌و مردنی به‌سه‌ردا نه‌هاتایه [ فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ (٧٢) ] كه ڕوحم كرده به‌ری ئێوه هه‌مووتان كڕنوشی ڕێزی بۆ به‌رن نه‌ك كڕنوشی عیباده‌ت.