اذ قال لابيه يا ابت لم تعبد ما لا يسمع ولا يبصر ولا يغني عنك شييا ٤٢
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَـٰٓأَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِى عَنكَ شَيْـًۭٔا ٤٢
اِذْ
قَالَ
لِاَبِیْهِ
یٰۤاَبَتِ
لِمَ
تَعْبُدُ
مَا
لَا
یَسْمَعُ
وَلَا
یُبْصِرُ
وَلَا
یُغْنِیْ
عَنْكَ
شَیْـًٔا
۟
3
[ إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ ] كاتێك كه‌ به‌ (ئازه‌ر)ی باوكی فه‌رموو: ئه‌ی باوكه‌ تۆ بۆ عیباده‌ت بۆ ئه‌و بتانه‌ ئه‌كه‌ی كه‌ نه‌ هیچ شتێك ئه‌بیستن نه‌ هیچ شتێك ئه‌بینن [ وَلَا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئًا (٤٢) ] وه‌ هیچ سوودێك به‌ تۆ ناگه‌یه‌نن.