كَانَ

ٱلنَّاسُ

أُمَّةٗ

وَٰحِدَةٗ

فَبَعَثَ

ٱللَّهُ

ٱلنَّبِيِّـۧنَ

مُبَشِّرِينَ

وَمُنذِرِينَ

وَأَنزَلَ

مَعَهُمُ

ٱلۡكِتَٰبَ

بِٱلۡحَقِّ

لِيَحۡكُمَ

بَيۡنَ

ٱلنَّاسِ

فِيمَا

ٱخۡتَلَفُواْ

فِيهِۚ

وَمَا

ٱخۡتَلَفَ

فِيهِ

إِلَّا

ٱلَّذِينَ

أُوتُوهُ

مِنۢ

بَعۡدِ

مَا

جَآءَتۡهُمُ

ٱلۡبَيِّنَٰتُ

بَغۡيَۢا

بَيۡنَهُمۡۖ

فَهَدَى

ٱللَّهُ

ٱلَّذِينَ

ءَامَنُواْ

لِمَا

ٱخۡتَلَفُواْ

فِيهِ

مِنَ

ٱلۡحَقِّ

بِإِذۡنِهِۦۗ

وَٱللَّهُ

يَهۡدِي

مَن

يَشَآءُ

إِلَىٰ

صِرَٰطٖ

مُّسۡتَقِيمٍ

٢١٣

İnsanlar bir tek ümmetti. Allah peygamberleri müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdi; insanların ayrılığa düşecekleri hususlarda aralarında hüküm vermek için onlarla birlikte hak Kitaplar indirdi. Ancak Kitap verilenler, kendilerine belgeler geldikten sonra, aralarındaki ihtiras yüzünden onda ayrılığa düştüler. Allah, inananları, ayrılığa düştükleri gerçeğe kendi izni ile eriştirdi. Allah dilediğini doğru yola eriştirir.