تَتَجَافَىٰ

جُنُوبُهُمۡ

عَنِ

ٱلۡمَضَاجِعِ

يَدۡعُونَ

رَبَّهُمۡ

خَوۡفٗا

وَطَمَعٗا

وَمِمَّا

رَزَقۡنَٰهُمۡ

يُنفِقُونَ

١٦

[16] สีข้างของพวกเขาเคลื่อนห่างจากที่นอน พลางวิงวอนต่อพระเจ้าของพวกเขาด้วยความกลัวและความหวัง และพวกเขาบริจาค สิ่งที่เราได้ให้เป็นเครื่องยังชีพแก่พวกเขา