وَإِذَا

مَسَّ

ٱلۡإِنسَٰنَ

ٱلضُّرُّ

دَعَانَا

لِجَنۢبِهِۦٓ

أَوۡ

قَاعِدًا

أَوۡ

قَآئِمٗا

فَلَمَّا

كَشَفۡنَا

عَنۡهُ

ضُرَّهُۥ

مَرَّ

كَأَن

لَّمۡ

يَدۡعُنَآ

إِلَىٰ

ضُرّٖ

مَّسَّهُۥۚ

كَذَٰلِكَ

زُيِّنَ

لِلۡمُسۡرِفِينَ

مَا

كَانُواْ

يَعۡمَلُونَ

١٢

[12] และเมื่ออันตรายประสบกับมนุษย์ เขาก็จะวิงวอนขอเราในสภาพนอนตะแคง หรือนั่ง หรือยืน ครั้นเมื่อเราปลดเปลื้องอันตรายของเขาให้พ้นจากเขาไปแล้ว เขาก็เมินคล้ายกับว่าเขามิได้วิงวอนขอเราให้พ้นจากอันตรายที่ได้ประสบแก่เขาเช่นนั้นแหละ ถูกทำให้สวยงามแก่บรรดาผู้ละเมิดขอบเขตในสิ่งที่พวกเขากระทำ