وَٱلَّذِينَ

تَبَوَّءُو

ٱلدَّارَ

وَٱلۡإِيمَٰنَ

مِن

قَبۡلِهِمۡ

يُحِبُّونَ

مَنۡ

هَاجَرَ

إِلَيۡهِمۡ

وَلَا

يَجِدُونَ

فِي

صُدُورِهِمۡ

حَاجَةٗ

مِّمَّآ

أُوتُواْ

وَيُؤۡثِرُونَ

عَلَىٰٓ

أَنفُسِهِمۡ

وَلَوۡ

كَانَ

بِهِمۡ

خَصَاصَةٞۚ

وَمَن

يُوقَ

شُحَّ

نَفۡسِهِۦ

فَأُوْلَٰٓئِكَ

هُمُ

ٱلۡمُفۡلِحُونَ

٩

[9] และบรรดาผู้ที่ได้ตั้งหลักแหล่งอยู่ที่นครมะดีนะฮฺ (ชาวอันศอร) และพวกเขาศรัทธาก่อนหน้า การอพยพของพวกเขา (ชาวมุฮาญิรีน) พวกเขารักใคร่ผู้ที่อพยพมายังพวกเขา และจะไม่พบความต้องการหรือความอิจฉาอยู่ในทรวงอกของพวกเขาในสิ่งที่ได้ถูกประทานให้ และให้สิทธิผู้อื่นก่อนตัวของพวกเขาเอง ถึงแม้ว่าพวกเขายังมีความต้องการอยู่มากก็ตาม และผู้ใดปกป้องการตระหนี่ที่อยู่ในตัวของเขา ชนเหล่านั้นพวกเขาเป็นผู้ประสบความสำเร็จ