وَإِذَآ

أَنۡعَمۡنَا

عَلَى

ٱلۡإِنسَٰنِ

أَعۡرَضَ

وَنَـَٔا

بِجَانِبِهِۦ

وَإِذَا

مَسَّهُ

ٱلشَّرُّ

فَذُو

دُعَآءٍ

عَرِيضٖ

٥١

[51] และเมื่อเราได้ให้ความโปรดปรานแก่มนุษย์ เขาก็เหินห่างและปลีกตัวออกไปข้าง ๆ และเมื่อความทุกข์ประสบแก่เขา เขาก็เป็นผู้วิงวอนขออย่างยืดเยื้อ