وَإِذۡ

أَخَذَ

رَبُّكَ

مِنۢ

بَنِيٓ

ءَادَمَ

مِن

ظُهُورِهِمۡ

ذُرِّيَّتَهُمۡ

وَأَشۡهَدَهُمۡ

عَلَىٰٓ

أَنفُسِهِمۡ

أَلَسۡتُ

بِرَبِّكُمۡۖ

قَالُواْ

بَلَىٰ

شَهِدۡنَآۚ

أَن

تَقُولُواْ

يَوۡمَ

ٱلۡقِيَٰمَةِ

إِنَّا

كُنَّا

عَنۡ

هَٰذَا

غَٰفِلِينَ

١٧٢

[172] และจงรำลึกขณะที่พระเจ้าของเจ้าได้เอาจากลูกหลานของอาดัม ซึ่งลูก ๆ ของพวกเขาจากหลังของพวกเขา และให้พวกเขายืนยันแก่ตัวของเขาเอง (โดยตอบคำถามที่ว่า) ข้ามิใช่พระเจ้าของพวกเจ้าดอกหรือ พวกเขากล่าวว่าใช่ขอรับ พวกข้าพระองค์ขอยืนยัน (มิฉันนั้น) พวกเจ้าจะกล่าวในวันกิยามะฮฺว่า แท้จริงพวกข้าพระองค์ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้