فَلَمَّا

سَمِعَتۡ

بِمَكۡرِهِنَّ

أَرۡسَلَتۡ

إِلَيۡهِنَّ

وَأَعۡتَدَتۡ

لَهُنَّ

مُتَّكَـٔٗا

وَءَاتَتۡ

كُلَّ

وَٰحِدَةٖ

مِّنۡهُنَّ

سِكِّينٗا

وَقَالَتِ

ٱخۡرُجۡ

عَلَيۡهِنَّۖ

فَلَمَّا

رَأَيۡنَهُۥٓ

أَكۡبَرۡنَهُۥ

وَقَطَّعۡنَ

أَيۡدِيَهُنَّ

وَقُلۡنَ

حَٰشَ

لِلَّهِ

مَا

هَٰذَا

بَشَرًا

إِنۡ

هَٰذَآ

إِلَّا

مَلَكٞ

كَرِيمٞ

٣١

[31] เมื่อนางได้ยินเสียง (กล่าวหา) โจษจันของนางเหล่านั้น นางจึงส่งคนไปยังนางเหล่านั้นและนางได้เตรียมที่พักพิงสำหรับนางเหล่านั้นและได้นำมีดมาให้ทุกคนในหมู่นางเหล่านั้นและนางกล่าว (แก่เขาว่า) จงออกไปหานางเหล่านั้น เมื่อนางเหล่านั้นเห็นเขาก็ให้การสรรเสริญและเฉือนมือของพวกนาง และกล่าวว่า เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่มนุษย์เป็นแน่ มิใช่อื่นใดนอกจากมะลักผู้มีเกียรติ