فَإِنۡ

أَعۡرَضُواْ

فَمَآ

أَرۡسَلۡنَٰكَ

عَلَيۡهِمۡ

حَفِيظًاۖ

إِنۡ

عَلَيۡكَ

إِلَّا

ٱلۡبَلَٰغُۗ

وَإِنَّآ

إِذَآ

أَذَقۡنَا

ٱلۡإِنسَٰنَ

مِنَّا

رَحۡمَةٗ

فَرِحَ

بِهَاۖ

وَإِن

تُصِبۡهُمۡ

سَيِّئَةُۢ

بِمَا

قَدَّمَتۡ

أَيۡدِيهِمۡ

فَإِنَّ

ٱلۡإِنسَٰنَ

كَفُورٞ

٤٨

[48] แต่ถ้าพวกเขาผินหลังให้ (ไม่ยอมรับการเรียกร้อง) ดังนั้นเรามิได้ส่งเจ้ามายังพวกเขาเพื่อเป็นผู้คุ้มกันรักษา หน้าที่ของเจ้ามิใช่อื่นใด นอกจากการเผยแผ่เท่านั้น และแท้จริงถ้าเราจะให้มนุษย์ลิ้มรสความเมตตาจากเรา เขาก็จะยินดีปรีดาต่อความเมตตานั้น และหากเคราะห์กรรมประสบแก่พวกเขา เนื่องจากน้ำมือของพวกเขาได้ประกอบเอาไว้ ดังนั้นแน่นอนมนุษย์นั้นเป็นผู้เนรคุณเสมอ