سَيَقُولُ

لَكَ

ٱلۡمُخَلَّفُونَ

مِنَ

ٱلۡأَعۡرَابِ

شَغَلَتۡنَآ

أَمۡوَٰلُنَا

وَأَهۡلُونَا

فَٱسۡتَغۡفِرۡ

لَنَاۚ

يَقُولُونَ

بِأَلۡسِنَتِهِم

مَّا

لَيۡسَ

فِي

قُلُوبِهِمۡۚ

قُلۡ

فَمَن

يَمۡلِكُ

لَكُم

مِّنَ

ٱللَّهِ

شَيۡـًٔا

إِنۡ

أَرَادَ

بِكُمۡ

ضَرًّا

أَوۡ

أَرَادَ

بِكُمۡ

نَفۡعَۢاۚ

بَلۡ

كَانَ

ٱللَّهُ

بِمَا

تَعۡمَلُونَ

خَبِيرَۢا

١١

[11] ชาวอาหรับชนบทที่เหลืออยู่ในเมืองจะกล่าวแก่เจ้าว่าทรัพย์สินของเราและครอบครัวของเราทำให้เรามีธุระยุ่งอยู่ ดังนั้นได้โปรดขออภัยให้แก่เราด้วย พวกเขากล่าวด้วยลิ้นของพวกเขาโดยไม่มีอะไรในหัวใจของพวกเขา จงกล่าวเถิด (มุฮัมมัด) ใครเล่าจะมีอำนาจอันใดที่จะป้องกันพวกเจ้าจากอัลลอฮฺหากพระองค์ทรงประสงค์ให้ความทุกข์แก่พวกเจ้า หรือพระองค์ทรงประสงค์จะให้ประโยชน์แก่พวกเจ้า แต่ว่าอัลลอฮฺทรงตระหนักยิ่งในสิ่งที่พวกเจ้ากระทำ