إِنَّمَا

ٱلۡمُؤۡمِنُونَ

ٱلَّذِينَ

ءَامَنُواْ

بِٱللَّهِ

وَرَسُولِهِۦ

وَإِذَا

كَانُواْ

مَعَهُۥ

عَلَىٰٓ

أَمۡرٖ

جَامِعٖ

لَّمۡ

يَذۡهَبُواْ

حَتَّىٰ

يَسۡتَـٔۡذِنُوهُۚ

إِنَّ

ٱلَّذِينَ

يَسۡتَـٔۡذِنُونَكَ

أُوْلَٰٓئِكَ

ٱلَّذِينَ

يُؤۡمِنُونَ

بِٱللَّهِ

وَرَسُولِهِۦۚ

فَإِذَا

ٱسۡتَـٔۡذَنُوكَ

لِبَعۡضِ

شَأۡنِهِمۡ

فَأۡذَن

لِّمَن

شِئۡتَ

مِنۡهُمۡ

وَٱسۡتَغۡفِرۡ

لَهُمُ

ٱللَّهَۚ

إِنَّ

ٱللَّهَ

غَفُورٞ

رَّحِيمٞ

٦٢

[62] แท้จริงบรรดาผู้ศรัทธา (ที่แท้จริง) นั้นคือ บรรดาผู้ศรัทธาต่ออัลลอฮฺและรอซูลของพระองค์ และเมื่อพวกเขามารวมกันอยู่กับเขา (มุฮัมมัด) ในกิจการที่สำคัญ พวกเขาจะไม่ผละออกไปจนกว่าพวกเขาจะขออนุญาตจากเขา (มุฮัมมัด) เสียก่อน แท้จริงบรรดาผู้ที่ขออนุญาตต่อเจ้านั้น เขาเหล่านั้นคือบรรดาผู้ที่ศรัทธาต่ออัลลอฮฺและรอซูลของพระองค์ ดังนั้น เมื่อพวกเขาขออนุญาตต่อเจ้าเพื่อกิจการบางอย่างของพวกเขาแล้ว ก็จงอนุญาตแก่ผู้ที่เจ้าพึงประสงค์ในหมู่พวกเขาเถิด และจงขออภัยต่ออัลลอฮฺให้แก่พวกเขา แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงเป็นผู้อภัย ผู้เมตตาเสมอ