وَٱلَّذِينَ

يُتَوَفَّوۡنَ

مِنكُمۡ

وَيَذَرُونَ

أَزۡوَٰجٗا

وَصِيَّةٗ

لِّأَزۡوَٰجِهِم

مَّتَٰعًا

إِلَى

ٱلۡحَوۡلِ

غَيۡرَ

إِخۡرَاجٖۚ

فَإِنۡ

خَرَجۡنَ

فَلَا

جُنَاحَ

عَلَيۡكُمۡ

فِي

مَا

فَعَلۡنَ

فِيٓ

أَنفُسِهِنَّ

مِن

مَّعۡرُوفٖۗ

وَٱللَّهُ

عَزِيزٌ

حَكِيمٞ

٢٤٠

[240] และบรรดาผู้ที่จะถึงแก่ชีวิตลงในหมู่พวกเจ้า และละทิ้งคู่ครองไว้นั้น จงให้มีพินัยกรรมไว้แก่คู่ครองของพวกเขาซึ่งสิ่งอำนวยประโยชน์ (แก่นาง) ถึงหนึ่งปี โดยไม่มีการขับไล่ใด ๆ แต่ถ้าพวกนางออกไปเอง ก็ไม่เป็นบาปใด ๆ แก่พวกเจ้าในสิ่งที่พวกนางได้กระทำในส่วนตัวของพวกนางจากสิ่งที่ชอบธรรม และอัลลอฮฺนั้นเป็นผู้ทรงเดชานุภาพ ผู้ทรงปรีชาญาณ