وَإِذۡ

قَالَ

ٱللَّهُ

يَٰعِيسَى

ٱبۡنَ

مَرۡيَمَ

ءَأَنتَ

قُلۡتَ

لِلنَّاسِ

ٱتَّخِذُونِي

وَأُمِّيَ

إِلَٰهَيۡنِ

مِن

دُونِ

ٱللَّهِۖ

قَالَ

سُبۡحَٰنَكَ

مَا

يَكُونُ

لِيٓ

أَنۡ

أَقُولَ

مَا

لَيۡسَ

لِي

بِحَقٍّۚ

إِن

كُنتُ

قُلۡتُهُۥ

فَقَدۡ

عَلِمۡتَهُۥۚ

تَعۡلَمُ

مَا

فِي

نَفۡسِي

وَلَآ

أَعۡلَمُ

مَا

فِي

نَفۡسِكَۚ

إِنَّكَ

أَنتَ

عَلَّٰمُ

ٱلۡغُيُوبِ

١١٦

[116] และจงรำลึกถึงขณะที่อัลลอฮฺ ตรัสว่าอีซาบุตรของมัรยัม เอ๋ย เจ้าพูดแก่ผู้คนกระนั้นหรือว่า จงยึดถือฉันและมารดาของฉันเป็นที่เคารพสักการะทั้งสองอื่นจากอัลลอฮฺ เขากล่าวว่า มหาบริสุทธิ์พระองค์ท่าน! ไม่เคยแก่ข้าพระองค์ที่จะกล่าวสิ่งที่มิใช่สิทธิของข้าพระองค์ หากข้าพระองค์เคยกล่าวสิ่งนั้น แน่นอนพระองค์ย่อมรู้ดี โดยที่พระองค์ทรงรู้สิ่งที่อยู่ในใจของข้าพระองค์ และข้าพระองค์ไม่รู้สิ่งที่อยู่ในใจของพระองค์ แท้จริงพระองค์นั้นคือผู้ทรงรอบรู้ในสิ่งเร้นลับทั้งหลาย