ٱلَّذِينَ

أُخۡرِجُواْ

مِن

دِيَٰرِهِم

بِغَيۡرِ

حَقٍّ

إِلَّآ

أَن

يَقُولُواْ

رَبُّنَا

ٱللَّهُۗ

وَلَوۡلَا

دَفۡعُ

ٱللَّهِ

ٱلنَّاسَ

بَعۡضَهُم

بِبَعۡضٖ

لَّهُدِّمَتۡ

صَوَٰمِعُ

وَبِيَعٞ

وَصَلَوَٰتٞ

وَمَسَٰجِدُ

يُذۡكَرُ

فِيهَا

ٱسۡمُ

ٱللَّهِ

كَثِيرٗاۗ

وَلَيَنصُرَنَّ

ٱللَّهُ

مَن

يَنصُرُهُۥٓۚ

إِنَّ

ٱللَّهَ

لَقَوِيٌّ

عَزِيزٌ

٤٠

(U lejuan të luftojnë) Ata, të cilët vetëm pse thanë: “All-llahu është Zoti ynë!” u dëbuan pa kurfarë të drejte. E sikur All-llahu të mos i zbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastirët, kisha, havrat e edhe xhamitë që në to përmendet shumë emri i All-llahut. E All-llahu patjetër do ta ndihmojë atë që ndihmon rrugën e Tij, se All-llahu është shumë i fuqishëm dhe gjithnjë triumfues.