إِذۡ

تَمۡشِيٓ

أُخۡتُكَ

فَتَقُولُ

هَلۡ

أَدُلُّكُمۡ

عَلَىٰ

مَن

يَكۡفُلُهُۥۖ

فَرَجَعۡنَٰكَ

إِلَىٰٓ

أُمِّكَ

كَيۡ

تَقَرَّ

عَيۡنُهَا

وَلَا

تَحۡزَنَۚ

وَقَتَلۡتَ

نَفۡسٗا

فَنَجَّيۡنَٰكَ

مِنَ

ٱلۡغَمِّ

وَفَتَنَّٰكَ

فُتُونٗاۚ

فَلَبِثۡتَ

سِنِينَ

فِيٓ

أَهۡلِ

مَدۡيَنَ

ثُمَّ

جِئۡتَ

عَلَىٰ

قَدَرٖ

يَٰمُوسَىٰ

٤٠

Kur motra jote ecte (të përcillte) e thoshte: “A doni t’ju tregoj atë që do të kujdeset për të? E Ne të kthyem te nëna jote, që të gëzohej ajo e të mos mbetej e pikëlluar. Ti pate mbytur një njeri, e Ne të shpëtuam nga mërzia dhe të sprovuan me sprova të mëdha. Ti qëndrove me vite ndër banorët e Medjenit, e pastaj erdhe, o Musa, në kohën e caktuar”.