وَٱلَّذِينَ

تَبَوَّءُو

ٱلدَّارَ

وَٱلۡإِيمَٰنَ

مِن

قَبۡلِهِمۡ

يُحِبُّونَ

مَنۡ

هَاجَرَ

إِلَيۡهِمۡ

وَلَا

يَجِدُونَ

فِي

صُدُورِهِمۡ

حَاجَةٗ

مِّمَّآ

أُوتُواْ

وَيُؤۡثِرُونَ

عَلَىٰٓ

أَنفُسِهِمۡ

وَلَوۡ

كَانَ

بِهِمۡ

خَصَاصَةٞۚ

وَمَن

يُوقَ

شُحَّ

نَفۡسِهِۦ

فَأُوْلَٰٓئِكَ

هُمُ

ٱلۡمُفۡلِحُونَ

٩

Edhe ata që përgatitën vendin (Medinën) dhe besimin para tyre, i duan ata që shpërnguleshin te ata dhe nuk ndiejnë në gjoksat e tyre ndonjë nevojë (për zili a tjetër) nga ajo që u jepej atyre (muhaxhirëve), madje edhe sikur të kishin vetë nevojë për të, ata u jepnin përparësi atyre para vetvetes. Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar.