وات ذا القربى حقه والمسكين وابن السبيل ولا تبذر تبذيرا ٢٦
وَءَاتِ ذَا ٱلْقُرْبَىٰ حَقَّهُۥ وَٱلْمِسْكِينَ وَٱبْنَ ٱلسَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا ٢٦
وَاٰتِ
ذَا
الْقُرْبٰی
حَقَّهٗ
وَالْمِسْكِیْنَ
وَابْنَ
السَّبِیْلِ
وَلَا
تُبَذِّرْ
تَبْذِیْرًا
۟
3
{مافی هه‌ژاران و ڕێبواران} [ وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ ] وه‌ ئه‌وانه‌ی كه‌ خزمی نزیكتن یان مسكینن ئه‌وه‌ی كه‌ هه‌یه‌تی به‌ڵام به‌شی ناكات پێیان ببه‌خشه‌ [ وَابْنَ السَّبِيلِ ] وه‌ ئه‌وه‌ی ڕێبواره‌و له‌ شاری خۆی دوور كه‌وتۆته‌وه‌و پاره‌ى لێبڕاوه‌ [ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا (٢٦) ] به‌ڵام زیادڕه‌وی و ئیسراف مه‌كه‌.