قَالَ

رَبِّ

إِنِّي

وَهَنَ

ٱلۡعَظۡمُ

مِنِّي

وَٱشۡتَعَلَ

ٱلرَّأۡسُ

شَيۡبٗا

وَلَمۡ

أَكُنۢ

بِدُعَآئِكَ

رَبِّ

شَقِيّٗا

٤

گفت: «پروردگارا! به‌راستی که استخوانم سست شده، و شعلۀ پیری سرم را فرا گرفته (و موهایم سفید گشته است) و من (هرگز) در دعای تو، ای پروردگارم! محروم نبوده‌ام.

و به‌راستی که من بعد از (مرگ) خودم از وارثانم بیمناکم، و همسرم نازا (و عقیم) است، پس از نزد خویش وارثی به من عطا فرما.