يَوۡمَ

نَدۡعُواْ

كُلَّ

أُنَاسِۭ

بِإِمَٰمِهِمۡۖ

فَمَنۡ

أُوتِيَ

كِتَٰبَهُۥ

بِيَمِينِهِۦ

فَأُوْلَٰٓئِكَ

يَقۡرَءُونَ

كِتَٰبَهُمۡ

وَلَا

يُظۡلَمُونَ

فَتِيلٗا

٧١

(به یاد آورید) روزی را که هرگروهی را با پیشوایشان فرا خوانیم، پس کسی‌که نامۀ (اعمال) اش را به (دست) راستش داده شود، پس اینان نامه شان را (با شادمانی) می‌خوانند، و به‌اندازۀ رشتۀ شکاف هستۀ خرمایی ستم نمی‌بینند.