إِذۡ

تَلَقَّوۡنَهُۥ

بِأَلۡسِنَتِكُمۡ

وَتَقُولُونَ

بِأَفۡوَاهِكُم

مَّا

لَيۡسَ

لَكُم

بِهِۦ

عِلۡمٞ

وَتَحۡسَبُونَهُۥ

هَيِّنٗا

وَهُوَ

عِندَ

ٱللَّهِ

عَظِيمٞ

١٥

زمانی که آن (شایعه) را از زبان یکدیگر می‌گرفتید، و با‌ دهان خود سخنی می‌گفتید که به آن علم (و یقین) نداشتید، و آن را سهل (و کوچک) می‌پنداشتید در حالی‌که آن نزد الله بسیار بزرگ است.