وَلَا

تَنفَعُ

ٱلشَّفَٰعَةُ

عِندَهُۥٓ

إِلَّا

لِمَنۡ

أَذِنَ

لَهُۥۚ

حَتَّىٰٓ

إِذَا

فُزِّعَ

عَن

قُلُوبِهِمۡ

قَالُواْ

مَاذَا

قَالَ

رَبُّكُمۡۖ

قَالُواْ

ٱلۡحَقَّۖ

وَهُوَ

ٱلۡعَلِيُّ

ٱلۡكَبِيرُ

٢٣

و شفاعت نزد او سود نبخشد؛ مگر برای کسی‌که (او خود) برایش اجازت داده باشد، تا زمانی‌که اضطراب (و نگرانی) از دل‌های شان بر طرف شود، گویند: «پروردگار‌تان چه گفت؟» گویند: «حق را (فرمود)، و او بالا و بلند مرتبۀ بزرگ است»