حَتَّىٰٓ

إِذَا

بَلَغَ

مَغۡرِبَ

ٱلشَّمۡسِ

وَجَدَهَا

تَغۡرُبُ

فِي

عَيۡنٍ

حَمِئَةٖ

وَوَجَدَ

عِندَهَا

قَوۡمٗاۖ

قُلۡنَا

يَٰذَا

ٱلۡقَرۡنَيۡنِ

إِمَّآ

أَن

تُعَذِّبَ

وَإِمَّآ

أَن

تَتَّخِذَ

فِيهِمۡ

حُسۡنٗا

٨٦

تا آن که به غروب گاه آفتاب رسید، (چنین به نظرش رسید) که خورشید در چشمه‌ای گِل آلود و سیاه غروب می‌کند، و در آنجا مردمی را یافت، گفتیم: «ای ذوالقرنین! یا (آنان را) مجازات می‌کنی، و یا روش خوبی دربارۀ آن‌ها انتخاب می‌نمایی».