وَلَئِنۡ

أَذَقۡنَٰهُ

نَعۡمَآءَ

بَعۡدَ

ضَرَّآءَ

مَسَّتۡهُ

لَيَقُولَنَّ

ذَهَبَ

ٱلسَّيِّـَٔاتُ

عَنِّيٓۚ

إِنَّهُۥ

لَفَرِحٞ

فَخُورٌ

١٠

و اگر پس از رنج و سختی که به او رسیده است؛ نعمت و آسایشی به او بچشانیم، البته می‌گوید: «سختی‌ها از من دور شد». همانا او شادمان (و) خودستا می‌شود.