۞ وَمَآ

أُبَرِّئُ

نَفۡسِيٓۚ

إِنَّ

ٱلنَّفۡسَ

لَأَمَّارَةُۢ

بِٱلسُّوٓءِ

إِلَّا

مَا

رَحِمَ

رَبِّيٓۚ

إِنَّ

رَبِّي

غَفُورٞ

رَّحِيمٞ

٥٣

من هرگز نفس خود را تبرئه نمی‌کنم، بی‌شک نفس (اماره، انسان) پیوسته به بدی فرمان می‌دهد، مگر آنچه را پروردگارم رحم کند، بی‌گمان پروردگارم آمرزندۀ مهربان است».