وَلَوۡ

جَعَلۡنَٰهُ

قُرۡءَانًا

أَعۡجَمِيّٗا

لَّقَالُواْ

لَوۡلَا

فُصِّلَتۡ

ءَايَٰتُهُۥٓۖ

ءَا۬عۡجَمِيّٞ

وَعَرَبِيّٞۗ

قُلۡ

هُوَ

لِلَّذِينَ

ءَامَنُواْ

هُدٗى

وَشِفَآءٞۚ

وَٱلَّذِينَ

لَا

يُؤۡمِنُونَ

فِيٓ

ءَاذَانِهِمۡ

وَقۡرٞ

وَهُوَ

عَلَيۡهِمۡ

عَمًىۚ

أُوْلَٰٓئِكَ

يُنَادَوۡنَ

مِن

مَّكَانِۭ

بَعِيدٖ

٤٤

و اگر آن را قرآنی عجمی (= غیر عربی) قرار می‌دادیم، یقیناً می‌گفتند: «چرا آیاتش روشن (و واضح) نیست؟! آیا (قرآن) عجمی است، و (مخاطب آن) عربی است؟!» بگو: «این (قرآن) برای کسانی‌که ایمان آوردند، هدایت و شفاست، و کسانی‌که ایمان نمی‌آورند، در گوش‌هایشان سنگینی است، و آن (قرآن) برایشان (مایۀ) کوری است، آنان (همچون کسانی اند که گـویا) از جـایی دور ندا داده می‌شوند».