وَضَرَبَ

ٱللَّهُ

مَثَلٗا

قَرۡيَةٗ

كَانَتۡ

ءَامِنَةٗ

مُّطۡمَئِنَّةٗ

يَأۡتِيهَا

رِزۡقُهَا

رَغَدٗا

مِّن

كُلِّ

مَكَانٖ

فَكَفَرَتۡ

بِأَنۡعُمِ

ٱللَّهِ

فَأَذَٰقَهَا

ٱللَّهُ

لِبَاسَ

ٱلۡجُوعِ

وَٱلۡخَوۡفِ

بِمَا

كَانُواْ

يَصۡنَعُونَ

١١٢

و الله مثلی زده است: قریه‌ای که ایمن و آسوده بود، همواره روزی‌اش به فراوانی از هرجا می‌رسید، پس (اهلش) به نعمت‌های الله ناسپاسی کردند، آنگاه الله به (کیفر) آنچه که انجام می‌دادند؛ لباس گرسنگی و ترس (و نا امنی) را بر آن‌ها پوشانید (و طعمش را چشانید).