سَيَقُولُ

لَكَ

ٱلۡمُخَلَّفُونَ

مِنَ

ٱلۡأَعۡرَابِ

شَغَلَتۡنَآ

أَمۡوَٰلُنَا

وَأَهۡلُونَا

فَٱسۡتَغۡفِرۡ

لَنَاۚ

يَقُولُونَ

بِأَلۡسِنَتِهِم

مَّا

لَيۡسَ

فِي

قُلُوبِهِمۡۚ

قُلۡ

فَمَن

يَمۡلِكُ

لَكُم

مِّنَ

ٱللَّهِ

شَيۡـًٔا

إِنۡ

أَرَادَ

بِكُمۡ

ضَرًّا

أَوۡ

أَرَادَ

بِكُمۡ

نَفۡعَۢاۚ

بَلۡ

كَانَ

ٱللَّهُ

بِمَا

تَعۡمَلُونَ

خَبِيرَۢا

١١

به زودی باز ماندگان از اعراب (بادیه‌نشین، عذر آورده و) به تو (ای پیامبر) می‌گویند: «(نگهداری) اموال و زن و فرزندان‌مان ما را به خود مشغول داشت، (و نتوانستیم در سفر حدیبیه همراه شما باشیم) پس برای ما طلب آمرزش کن» آن‌ها با زبان‌های خود چیزی می‌گویند که در دل‌های آن‌ها نیست، بگو: «چه کسی می‌تواند در برابر الله از شما دفاع کند، اگر در حق شما زیانی بخواهد و یا در حق شما نفی بخواهد؟! بلکه الله به آنچه انجام می‌دهید آگاه است».