قالوا ربنا امتنا اثنتين واحييتنا اثنتين فاعترفنا بذنوبنا فهل الى خروج من سبيل ١١
قَالُوا۟ رَبَّنَآ أَمَتَّنَا ٱثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا ٱثْنَتَيْنِ فَٱعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍۢ مِّن سَبِيلٍۢ ١١
قَالُوْا
رَبَّنَاۤ
اَمَتَّنَا
اثْنَتَیْنِ
وَاَحْیَیْتَنَا
اثْنَتَیْنِ
فَاعْتَرَفْنَا
بِذُنُوْبِنَا
فَهَلْ
اِلٰی
خُرُوْجٍ
مِّنْ
سَبِیْلٍ
۟
৩
{دوو مردن و دوو ژیان} [ قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ ] ئه‌لێن: ئه‌ی په‌روه‌ردگار تۆ دوو جار ئێمه‌ت مراند: مردنی یه‌كه‌م مرۆڤـ له‌ نه‌بوونه‌وه‌ له‌ سكی دایكدا دێته‌ ده‌ره‌وه‌، وه‌ ئه‌و مردنه‌یش كه‌ له‌ دونیادا به‌سه‌رمان دێت [ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ ] وه‌ دوو جاریش ئێمه‌ت زیندوو كردۆته‌وه‌: جارێك كه‌ هاتینه‌ دونیاوه‌، وه‌ جارێكیش له‌ ڕۆژی قیامه‌ت كه‌ زیندوو ئه‌بینه‌وه‌ [ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا ] وه‌ ئێمه‌ دان ئه‌نێین به‌ تاوانه‌كانی خۆماندا [ فَهَلْ إِلَى خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ (١١) ] ئایا هیچ ڕێگایه‌ك هه‌یه‌ بۆ ئه‌وه‌ی كه‌ له‌ سزای ئاگری دۆزه‌خ ده‌رچین و بگه‌ڕێینه‌وه‌ بۆ دونیا بۆ ئه‌وه‌ی كرده‌وه‌ی چاك بكه‌ین.