فوسوس اليه الشيطان قال يا ادم هل ادلك على شجرة الخلد وملك لا يبلى ١٢٠
فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ ٱلشَّيْطَـٰنُ قَالَ يَـٰٓـَٔادَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ ٱلْخُلْدِ وَمُلْكٍۢ لَّا يَبْلَىٰ ١٢٠
فَوَسْوَسَ
اِلَیْهِ
الشَّیْطٰنُ
قَالَ
یٰۤاٰدَمُ
هَلْ
اَدُلُّكَ
عَلٰی
شَجَرَةِ
الْخُلْدِ
وَمُلْكٍ
لَّا
یَبْلٰی
۟
৩
{ئیبلیس فێڵ لە ئادەم دەكات} [ فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ ] شه‌یتان وه‌سوه‌سه‌ی بۆ دروست كرد به‌ ده‌نگێكی نهێنی [ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَى شَجَرَةِ الْخُلْدِ ] وتی: ئه‌ی ئاده‌م ئایا ڕێنماییت بكه‌م بۆ دارێك كه‌ ئه‌گه‌ر لێی بخۆیت بۆ هه‌میشه‌ زیندوو ئه‌بیت و مردنت به‌سه‌ردا نایه‌ت [ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَى (١٢٠) ] وه‌ موڵكێكیش كه‌ هه‌رگیز له‌ناو ناچێت و كه‌م ناكات.