يوميذ لا تنفع الشفاعة الا من اذن له الرحمان ورضي له قولا ١٠٩
يَوْمَئِذٍۢ لَّا تَنفَعُ ٱلشَّفَـٰعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحْمَـٰنُ وَرَضِىَ لَهُۥ قَوْلًۭا ١٠٩
یَوْمَىِٕذٍ
لَّا
تَنْفَعُ
الشَّفَاعَةُ
اِلَّا
مَنْ
اَذِنَ
لَهُ
الرَّحْمٰنُ
وَرَضِیَ
لَهٗ
قَوْلًا
۟
৩
[ يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ ] له‌و ڕۆژه‌دا كه‌ رۆژى قیامه‌ته‌ كه‌س ناتوانێ شه‌فاعه‌ت بكات و شه‌فاعه‌ت و تكا سوودی نیه‌ لاى خواى گه‌وره‌ [ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا (١٠٩) ] ئیلا ئه‌گه‌ر كه‌سێك كه‌ خوای گه‌وره‌ ئیزنی پێدابێت كه‌ شه‌فاعه‌ت بكات، وه‌ ڕازیش بێ به‌ قسه‌ی، واته‌: ئه‌هلی ته‌وحید بووبێت ئه‌و كه‌سه‌ی كه‌ شه‌فاعه‌تی بۆ ئه‌كرێ و ئه‌وه‌شی شه‌فاعه‌تكاره‌ ئه‌بێ ئه‌هلی ته‌وحید بن (كه‌واته‌ ده‌بێت داواى شه‌فاعه‌ت ته‌نها له‌ خواى گه‌وره‌ بكرێت، چونكه‌ ته‌نها به‌ ده‌ستى ئه‌وه‌).