اذ قال لابيه يا ابت لم تعبد ما لا يسمع ولا يبصر ولا يغني عنك شييا ٤٢
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَـٰٓأَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِى عَنكَ شَيْـًۭٔا ٤٢
اِذْ
قَالَ
لِاَبِیْهِ
یٰۤاَبَتِ
لِمَ
تَعْبُدُ
مَا
لَا
یَسْمَعُ
وَلَا
یُبْصِرُ
وَلَا
یُغْنِیْ
عَنْكَ
شَیْـًٔا
۟

যখন তিনি তার পিতাকে বললেন , ‘হে আমার পিতা! আপনি তার ইবাদাত করেন কেন যে শুনা না , দেখে না এবং আপনার কোন কাজেই আসে না?