وَإِذَا

جَآءَهُمۡ

أَمۡرٞ

مِّنَ

ٱلۡأَمۡنِ

أَوِ

ٱلۡخَوۡفِ

أَذَاعُواْ

بِهِۦۖ

وَلَوۡ

رَدُّوهُ

إِلَى

ٱلرَّسُولِ

وَإِلَىٰٓ

أُوْلِي

ٱلۡأَمۡرِ

مِنۡهُمۡ

لَعَلِمَهُ

ٱلَّذِينَ

يَسۡتَنۢبِطُونَهُۥ

مِنۡهُمۡۗ

وَلَوۡلَا

فَضۡلُ

ٱللَّهِ

عَلَيۡكُمۡ

وَرَحۡمَتُهُۥ

لَٱتَّبَعۡتُمُ

ٱلشَّيۡطَٰنَ

إِلَّا

قَلِيلٗا

٨٣

Kendilerine güven veya korku hususunda bir haber geldiğinde onu yayarlar; halbuki o haberi Peygamber'e veya kendilerinden buyruk sahibi olanlara götürselerdi, onlardan sonuç çıkarmaya kadir olanlar onu bilirdi. Allah'ın size bol nimeti ve rahmeti olmasaydı, pek azınız bir yana, şeytana uyardınız.