وَلَيۡسَتِ

ٱلتَّوۡبَةُ

لِلَّذِينَ

يَعۡمَلُونَ

ٱلسَّيِّـَٔاتِ

حَتَّىٰٓ

إِذَا

حَضَرَ

أَحَدَهُمُ

ٱلۡمَوۡتُ

قَالَ

إِنِّي

تُبۡتُ

ٱلۡـَٰٔنَ

وَلَا

ٱلَّذِينَ

يَمُوتُونَ

وَهُمۡ

كُفَّارٌۚ

أُوْلَٰٓئِكَ

أَعۡتَدۡنَا

لَهُمۡ

عَذَابًا

أَلِيمٗا

١٨

Nuk është pendim (i pranueshëm) i atyre që vazhdimisht bëjnë punë të këqia dhe vetëm atëherë kur t’i vjen vdekja ndonjërit prej tyre, të thotë: “Unë tash u pendova!” e as i atyre që vdesin duke qenë jobesimtarë. Ndaj tyre kemi përënim të ashpër.