وَلَمَّا

رَجَعَ

مُوسَىٰٓ

إِلَىٰ

قَوۡمِهِۦ

غَضۡبَٰنَ

أَسِفٗا

قَالَ

بِئۡسَمَا

خَلَفۡتُمُونِي

مِنۢ

بَعۡدِيٓۖ

أَعَجِلۡتُمۡ

أَمۡرَ

رَبِّكُمۡۖ

وَأَلۡقَى

ٱلۡأَلۡوَاحَ

وَأَخَذَ

بِرَأۡسِ

أَخِيهِ

يَجُرُّهُۥٓ

إِلَيۡهِۚ

قَالَ

ٱبۡنَ

أُمَّ

إِنَّ

ٱلۡقَوۡمَ

ٱسۡتَضۡعَفُونِي

وَكَادُواْ

يَقۡتُلُونَنِي

فَلَا

تُشۡمِتۡ

بِيَ

ٱلۡأَعۡدَآءَ

وَلَا

تَجۡعَلۡنِي

مَعَ

ٱلۡقَوۡمِ

ٱلظَّٰلِمِينَ

١٥٠

E kur u kthye Musai shumë i hidhëruar te populli i vet, tha: “Sa keq më paskeni zëvendësuar pas shkuarjes sime! A e ngutët (pritjen) urdhërin e Zotit tuaj? I hodhi pllakat dhe e zuri për (flokë) koke vëllain e vet duke e tërhequr kah vetja”. Ai (vëllai Harun) tha: “O bir i nënës sime, populli më mundi dhe gati më mbyti, mos i kënaq me mua armiqtë de mos më konsidero mua me njerëzit mizorë”.