وَإِذَا

مَسَّ

ٱلۡإِنسَٰنَ

ٱلضُّرُّ

دَعَانَا

لِجَنۢبِهِۦٓ

أَوۡ

قَاعِدًا

أَوۡ

قَآئِمٗا

فَلَمَّا

كَشَفۡنَا

عَنۡهُ

ضُرَّهُۥ

مَرَّ

كَأَن

لَّمۡ

يَدۡعُنَآ

إِلَىٰ

ضُرّٖ

مَّسَّهُۥۚ

كَذَٰلِكَ

زُيِّنَ

لِلۡمُسۡرِفِينَ

مَا

كَانُواْ

يَعۡمَلُونَ

١٢

İnsana bir darlık gelince, yan yatarken, oturur veya ayakta iken bize yalvarıp yakarır; biz darlığını giderince, başına gelen darlıktan ötürü bize hiç yalvarmamışa döner. İşlerinde tutumsuz olanlara, yaptıkları böylece güzel görünür.